„Retro żakiet, kloszowana spódnica, poszewka na poduszkę, która od tygodni leży naga w salonie…” – z wykesponowanych materiałów mogłabym uszyć tysiące rzeczy.

Ale nie uszyję nic.

Oparte o ściany budynków, ciasno zwinięte rulony są bezpieczne – nawet z maszyną do szycia nie potrafiłabym ich okiełznać.

Przyglądam się babuszkom, które wiedzą jak podporządkować sobie wszystko, co wpadnie im pod igłę.

Kobietom, które metrami tkanin, przebierają tak zwinnie, jak wieszakami z uprasowanymi w kant spodniami.

Spod pach wyglądają złożone w kostkę różnokolorowe materiały. Staruszki podsuwają sobie pod nosy stonowaną pasiastą bawełnę albo ekstrawagancką, pełną printu z palmami zdobycz.

Pod słońcem zerkają na każdy milimetr kupionego materiału.

I cieszą się jak nastolatki, które na wyprzedaży wyhaczyły najnowszą kolekcję!

Rozładam się na krześle w lokalu obok sklepów. I gdy tylko zapach kawy miesza się z zapachem barwników z rozwieszonych materiałów…

…lubię myśleć, że tu właśnie tu przebiegał Jedwabny Szlak.