Mamy wystarczająco lat, by znudziło się nam spędzanie Paschy z rodziną przy stole. I jednocześnie tyle, by nie ciągnąć dzieci, których nie mamy, by robiły to z nami – uśmiechają się, gdy przypominam im o bliskich, którzy bardzo chcieliby mieć ich teraz przy sobie.

1170 metrów nad poziomem morza to za wysoko dla ich babć czy dziadków. Nawet z pomocą laseczki trudno iść po nieubitej ścieżce. Zresztą i po co wdrapywać się na górę? Nie ma tam kościoła, w którym pop odprawiłby mszę rezurekcyjną. Nie ma odświętnej zastawy, na której można by podać wszystkie pyszności, z jakich słynie grecka Wielkanoc.

W zachodniej Grecji, w górskim paśmie Panaitoliko jest schronisko, którego ściany pachną drewnem i dymem ulatującym z ustawionego na środku salonu kominka. Punkt spotkania: Greków i nie-Greków, tancerzy swinga i drużyny frisbee, mających ukochanych blisko siebie i oddalonych od nich o paręset kilometrów. Tych, którzy Wielkanoc postanowili spędzić inaczej, niż Grecja z tego słynie.

I choć z dala od rodzinnej wioski czy ukochanej rodziny to ostatecznie nikt nie wyobrażał sobie, by miało zabraknąć pięciu rodzajów mięsa czy parunastu kartonów wina. Nikt nie uciekał przed wielogodzinnym grillowaniem odtańczeniem kalamatianos czy odśpiewania klasyki rebetiko.

Nawet w najbardziej zapakowanym plecaku, było miejsce na tradycyjną świecę. Nawet po najdłuższej górskiej wędrówce po północy znalazły się siły by wyjść na zakręt, z którego z odpaloną lambadą w ręku można było zobaczyć fajerki ulatujące z wioseczek pozostałych w dole…

My, wszyscy którzy Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego spędziliśmy na wysokości 1170 m.n.p.m, oddaleni od najbliższej wioski o półtora godziny marszu, nie uciekaliśmy od atmosfery świąt. Marzyliśmy, by spędzić je inaczej.

By utwierdzić się w przekonaniu, że zbieranina nas przypadkowych, którzy:

• nieśpiesznie popijali kawę na tarasie z widokiem na największe jezioro Grecji,
• ściskali się pod jednym kocem, by w promieniach zachodzącego słońca wygrać i wyśpiewać największe angielskojęzyczne hity,
• wyłaniali się i znikali za mgłą przetaczającą się przez górskie szlaki,
• rozgrywali turnieje gier planszowych przy jabłkowej shishy,
• zdzierali gardła przy nocnym karaoke,
• bujali się w hamaku z książką na kolanach…

… spędziliśmy Wielkanoc, która w niczym nie przypomina tych z poprzednich lat. Jest jednak tą, którą chcemy sobie przypominać. Nie tylko raz do roku.

Najbardziej znane greckie parady karnawałowe z Patry, Xanthi czy Rethymno to mix kiczu, kolorowości i wesołości, gdzie każdy nosi, co mu się podoba. Jednak niektóre z greckich karnawałów mają jasno określony dress-code.

Suknia do kostek wysadzana cekinami, dobrze skrojony frak a do tego wenecka maska? Taki karnawałowy zestaw imprezowy sprawdzi się może na Korfu, ale nie w pozostałych częściach Grecji.

Co w takim razie ubrać na grecki karnawał? Zapomnijcie o wypożyczaniu stroju albo odpalaniu maszny do szycia. Kreacje, których szukacie, czekają już w Waszych szafach! Otwórzcie je na oścież i w drogę!

Z białym prześcieradłem na Naxos

Karnawał na Naxos to ewolucja dionizyjskich festynów. Zamiast tłumaczyć, co to Lambadifories, zobaczcie sami…

Ale jaja w Tyrnavos

Czasem strój nie jest potrzebny. Wystrarczy krótka wizyta w sex-shopie i zgarnięcie pierwszego z brzegu dildo. Nie, nie robię sobie jaj. Tak karnawał świętują ci, którzy wybierają się do Tyrnavos w Środkowej Grecji.

Pirackie podboje na Eubei

Strój pirata leży na dnie szafy, przypominając Wam czasy przedszkolnych zabaw karnawałowych? Z nostalgią stwierdzacie, że z niego wyrośliście? Nic bardziej mylnego! Ahoj przygodo! Wsiadaj na pokład, spuszczaj żagle i gnaj w stronę Chalkidy na wyspie Eubea!

Blisko natury na Skyros

W głowie kręci ci się od czystego górskiego powietrza, w żyłach płynie górski strumień, a w sercu wyje dzikie zwierzę? A może na zakurzonej półce odkryłeś stary strój z jasełek. Jeżeli to coś na „pół pasterza – pół kozę” to w podskokach ruszaj na wyspę Skyros!

Z worem mąki do Galaxidi

Jeżeli stajesz przed szafą i jak zwykle stwierdzisz, że „nie mam co na siebie włożyć!” to… włóż byle co! Po świętowaniu karnawału w niewielkim miasteczku Galaxidi w Centralnej Grecji zrozumiesz, że kreacja nie ma znaczenia. Bo najważniejsza jest przecież dobra zabawa, do której potrzeba jedynie trochę… mąki!

Które z przebrań założycie w tym roku? A może znacie inne greckie regiony, które mogą pochwalić się nietypowymi karnawałowymi kreacjami?

Kubek wypełniony po brzegi cynamonową herbatą, kaloryfer odkręcony na full, książka wciągająca w cieplejszy świat – każdy ma swój sposób na walkę z mrozami. Szczęśliwie, podczas każdej greckiej zimy przychodzą dni, w których porzucamy wszelkie strategie obrony i składamy broń. Odrolowujemy się z wełnianego koca, ściągnamy dodatkową parę skarpet i wychodzimy na zewnątrz. W samej bluzie.

Zimowo-letnia anomalia czyli czym są alkionides?

Alkionides (αλκυονίδες) to ciąg mniej więcej siedmiu dni w środku zimy, które zachwycają słoneczną pogodą. Temperatura wzrasta nawet do 20 stopni, ustaje wiatr, a niebo staje się przejrzyste. Taki stan utrzymuje się przez tydzień, a przy pełni szczęścia – nawet dłużej.

Co roku pojawienie się alkionides jest jedną wielką niespodzianką – nigdy do końca nie wiadomo, kiedy promienie słońca rozgrzeją przemarznięte do szpiku kości ciało. I czy w ogóle rozgrzeją. Wygląda się ich mniej więcej od połowy grudnia do połowy lutego. Najczęściej jednak alkionides wypadają w drugiej połowie stycznia.

Metorologia, a mitologia o alkionides

Z meteorologicznego punktu widzenia wyjaśnienie ciepłych dni w środku zimy jest bardzo proste. Mniej więcej w połowie stycznia następuje wyrównanie ciśnienia między północną, a południową Europą, co skutkuje brakiem wiatrów.

Mitologia grecka ma jednak o alkionides swoją własną teorię…

Związek księżniczki Alkioni i Keyksysa był bardzo szczęśliwy. Tak bardzo, że z czasem oboje z małżonków zaczęli wierzyć, że są bogami. Gdy zaczęli zwracać się do siebie używając imion Hery i Zeusa, miarka się przebrała.

Gdy tylko Keyksys wyruszył na pełne morze Zeus postanowił wykorzystać okazję, by go ukarać. Cisnął z nieba swoim piorunem i zatopił statek mężczyzny. Ukochany Alkioni nie miał żadnych szans ze wzburzonymi wodami. Kobieta, gdy tylko usłyszała złe wiadomości, ruszyła w stronę morza. Na próżno wypatrywała na horyzoncie ukochanego – na wodach unosiły się jedynie połamane bale łodzi. Nie mogąc znieść bólu po stracie ukochanego Alkioni rzuciła się do morza. Zeus widząc jej cierpienie w końcu się zlitował. Zamienił ją w przepięknego zimorodka (po grecku zwanego alkioni). Kobieta-ptak zamieszkała blisko wód, pełna nadziei, że któregoś dnia wśród fal wypatrzy ukochanego. Niestety jej gniazdo ciągle niszczone było przez nadchodzące fale. Aby spokojnie mogła złożyć swoje jaja Zeus raz do roku na parę dni uspokajał wzburzone wody. I właśnie ten okres, w których następowało poprawienie pogody, nazywane został imieniem księżniczki- alkionides.

Zimorodka w Polsce wypatrzycie na 100%. Ale czy ciepłe dni w środku zimy także? Jeżeli nie, to poszukiwania alkionides możecie potraktować jako dobry pretekst do odwiedzenia Grecji zimą! 😉