Znasz to uczucie, gdy ludzie w autobusie krzywo się na ciebie patrzą, bo za szeroko się uśmiechasz? Gdy zachodzisz w głowe, kiedy dali się wkręcić w ten smutny kołowrotek praca-dom-praca-dom, bez czasu na coś pomiędzy? Pamiętasz ile razy zastanawiałeś się, gdzie są ich marzenia? I co do cholery sprawia, że godzą się na zawrotną prędkość 40 km/h, która wcale ich do nich nie przybliża?

Stawiam kawę z widokiem na Akropol tym, którzy wiedza, o czym mówię (a potem sobie, bo wiem, że jest Was tak dużo, że się nie wypłacę ;)).

Skoro wszystko brzmi TAK znajomo, to czemu bez przerwy pytacie dlaczego wyjechałam do Grecji?

Wrakiem w stronę urojenia

Gdy wróciłam po dwóch semestrach studiów w Koryncie, czułam się jakbym na stałe przesiadła się do wspomnianego autobusu. Zobojętniałam. Rozciągnęłam nogi na ostatnich siedzeniach i za nic nie chciałam wysiąść.

Zaczęłam pisać. Poszłam na kurs, a potem wzięłam się za ksiażkę o Grecji, której nigdy nie skończyłam. Pomyślalam, że to kwestia aury – bo jak pisać o Grecji, w Grecji nie będąc?

Rzucało mnie tu i tam. Obrona magisterki na Śląsku, zbieranie oliwek na Peloponezie. Boże Narodzenie w Kędzierzynie-Koźlu, Sylwester w Istambule z przesiadką w Atenach. Przesiadką, która z 3 kwadransów na lotnisku zamieniła się w trzy miesiące w greckiej Macedonii.

W końcu postanowiłam się ustatkować. Wróciłam do Polski i gdy tylko znalazłam wymarzoną pracę, zaczęłam planować wakacje. Zgadnijcie gdzie?

Gdy byłam w Polsce tęskniłam za Grecją, gdy byłam w Grecji, jeszcze bardziej tęskniłam za… Grecją! Za wizją równoległego życia, które kusiło innością.

Jednak myśl o wyjeździe przyprawiała mnie o zimne dreszcze. Ledwo przeprowadziłam się do nowego mieszkania, a w pracy zaproponowali mi długoterminowy konktrakt. Nie mogłam chcieć więcej. Czułam, że oczekuje się ode mnie, bym w końcu wypakowła walizki.

I gdy zostały wyniesione do piwnicy i upchnięte na szafie, znajomy zapytał czy znam kogoś, kto chciałby przyjechać do Aten na 9-miesięczny wolontariat.

Znałam.

Dwa tygodnie później bez pracy i mieszkania, za to z tą samą walizką i książką „Zalety irracjonalności” pod pachą (pożegnalny prezent od znajomych z pracy), toczyłam się w stronę lotniska.

Nie było tak, jak na zdjęciach

„Za granicę wyprowadza się po to, by podnieść standard życia. Grecja nie jest tym krajem, do którego powinno się wyprowadzać” – nie miałam problemu ze zrozumieniem komentarza jednego z użytkowników polinijnego forum.

Miałam problem z jego zaakceptowaniem. Z poddaniem się jeszcze przed spróbowaniem.

Wiedziałam, że co czwarta osoba jest bezrobotna, a w moim przedziale wiekowym, co druga szuka pracy. Pracy, której nie znajdzie. A jeśli już ją miała, to z mojego researchu wynikało, że o wyjściu przed 10. godzinami pracy, podpisanej umowie albo ubezpieczeniu zdrowotnym powinna myśleć w kategoriach bonusu. Nie wspominając o zarobkach (bo byli i pracodawcy, którzy z wypłatami zwlekali dobre kwartały!).

Oczywiście, że to, co spotkało mnie na miejscu było dalekie od moich wyobrażeń. Wolontariat minął szybciej niż myślałam, nadeszło starcie z rzeczywistością.

Przed wyjazdem pracowałam po 8 godzin dziennie, z pięcioma przerwami, w czasie których popijałam yerbę w towarzystwie tak dobrym, że chętnie spędzałabym z nim kolejne godziny. Z co miesięczną wypłatą wracałam do wynajętego mieszkania, by popołudnia i wieczory spędzać wyciągnięta na trawniku tuż za nim i czytać wszystko, co wpadło mi w ręce.

Obecnie przyjaciele z Polski z uśmiechem podpytują o siestę, której nigdy nie doświadczyłam. O opaleniznę, której nie widać, bo gdy wychodzę z pracy, słońce nie grzeje już tak mocno. Ciągnę się do domu, tak wolno, jak myśli o umowie o pracę, której nie widziałam. Gdy w końcu się doczołgam, padam na łóżko. Zamiast owieczek odliczam dni do weekendu, by w okolicach środy po prostu zasnąć.

A ja głupia, w takich warunkach czuję, że podniosłam swój standard życia! Jak?

Możecie pomyśleć, że zwariowałam. Ale tylko, jeśli patrzycie przez pryzmat sum pojawiających się na koncie pod koniec miesiąca.

Za każdym wariactwem stoi… miłość?!

„Kiedy w końcu GO poznamy?” –  jestem zmęczona ciągłym przewracaniem oczu i tłumaczeniem, że to nie o NIEGO chodzi.

Mój Grek to ja. Zakochałam się w sobie. A dokładniej w greckiej wersji siebie.

Bardziej pokornej, mniej roszczeniowej, bardziej wdzięcznej. Tej, która po całym dniu pracy pędzi co sił w nogach w stronę morza, która na rowerze objeżdża kolejne wyspy zatoki Sarońskiej i tej, która zaczęła zauważać cykle księżyca.

Zachłysnęłam się życiem, jak pięciolatek wodą na miejskim kąpielisku. Kręci mi się w głowie, mam zatkane uszy – nie wiem czy od nadmiaru chloru czy ze szczęścia. Skaczę przez sztuczne fale, macham rękami na prawo i lewo. Rodzice przestali sprawdzać czy wszystko w porządku – wiedzą, że to tylko gra. Czasem, przypadkowowo ochlapany nieznajomy syknie coś pod nosem. „To nic” – nauczyłam się ich ignorować. I po prostu żyć.

Tak jak lubię i tak jak uważam, że jest dla mnie najlepiej. To wciągające. Uzależniające. Na tyle, że nie zawsze chcę się zatrzymać, by wszystko spisać. I myślę, że podobnie jest z innymi, którzy piszą, pisali lub będą pisali.

Bo przecież nie jest najważniejsze, by życie utrwalić na kartkach notesu. By na nowym Nikonie uchwycić każdy kadr.

Ważne, by je przeżyć w poczuciu, że nie robi się niczego wbrew sobie. Albo lepiej – ważne, by przeżyć je w poczuciu, że robi się coś dla siebie.

I jeżeli mocno się wkręcicie, i na chwilę ślad po Was zaginie, to świat się nie zawali. Może za to powstać nowy, bogatszy o kolejną osobę, którą policzki bolą od ciągłego uśmiechania.