Wejście na najwyższy szczyt Olimpu, Mitikas, to niezapomniana wycieczka wzdłuż europejskiego szlaku E4. Prawie 3 000 m.n.p.m można pokonać w jeden dzień (na dodatek tam i z powrotem!). Każdy odcinek to osobna przygoda i przejście przez zupełnie różne światy. Sprawdź, co czeka na Ciebie na każdym z nich!

Litochoro (Myloi) – Prionia

Odcinek Litochoro – Prionia jest najczęściej pokonywany przez zorganizowane wycieczki, którym obiecuje się wycieczki „na Olimp”. Najrzadziej spotkacie na nim „wytrawnych” wędrowców, którzy uderzają na szczyt. I pierwsi, i drudzy wiele tracą.

Wioska Litochoro to dopiero przedsionek Olimpu. Jeżeli myślisz, że ze zorganizowaną grupą z biura turystycznego wejdziesz na Mitikas, to jesteś w błędzie. Obiecywane przez agencje „wędrówki na Olimp”, to w 99% pokonywanie odcinka od wsi Litochoro do Prioni, czyli najwyższego punktu, do którego można dojechać autem.

To właśnie łatwy dojazd do Prioni sprawia, że odcinek ten jest często omijany. A to błąd! Ścieżka ciągnie się wzdłuż malowniczego Kanionu Enipea, wyrzeźbionego przez rzekę o tej samej nazwie. Krystalicznie czystą wodę, przecina siedem drewnianych mostów, które co jakiś czas ustępują miejsca wodospadom. Pomimo przeraźliwie zimnej temperatury (stopy bolą już po 10 sekundach!) nie powstrzymujcie się przed krótką kąpielą!

Nie zostawiajcie jednak ubrań zbyt daleko – przydadzą się, by przyjrzeć się z bliska takim miejscom, jak wybudowany w skale kościółek Agios Dionisos.

Na końcu odcinka, na Prioni, czeka na Was tawerna (często mylona ze schroniskiem). Jest to ostatni punkt, w którym zaopatrzysz się w wodę przed dojściem do schroniska Spilios Agapitos (nie wierzcie mapie, która mówi, że parę kilometrów dalej jest inne źródło – nie ma go!).

Prionia- Spilios Agapitos

Im wyżej, tym większa przygoda. Odcinek Prionia – Spilios Agapitos to podobno najczęściej uczęszczany odcinek. Na mapie jest znacznie krótszy niż poprzedni – to właśnie tu zaczynają się strome podejścia. Wynagradza je gęsty sosnowo-bukowy las, przeplatany jodłami. Drzewa przerzedzają się od czasu do czasy, by dać miejsce zapierającym dech w piersiach punktom widokowym.

Po 2/3 drogi z Prioni do schroniska, wejdziecie na odsłonięty „zyg-zag” na końcu którego znajdziecie schronisko Spilios Agapitos. Nie wystrasz się, jeśli minie Cię jakiś osioł! To na ich barkach dostarczane jest zaopatrzenie do schroniska.

Spilios Agapitos – Zonaria

Czas na wyprawę na księżyc! Za schroniskiem Spilios Agapitos surowy, skalisty teren powoli wypiera zieleń.

Czuć rękę bogów. Widać tron Zeusa.

Szczególnie zdradliwym miejscem jest Zonaria, której nazwa oznacza „pasy”. W zimie dużo tu śmiertelnych wypadków. Wystarczy jeden nieuważny krok, by stoczyć się w kocioł przepaści rozłożony u dołu wąskiej ścieżki.

Sam widok również jest zabójczy…

Podejście na Mitikas (najwyższy szczyt Olimpu)

Pamiętam jak trzęsły mi się nogi, gdy wspinaliśmy się na Mitikas stromym podejściem od Louki. Jak pociły mi się ręce, gdy kolejny hak do wpięcia liny przypominał mi, że nie mam co w niego wpiąć. Kolejny zsuwający się kamyczek…

Jeżeli zdecydujesz się wybrać się na szczyt od strony Louki to zrób to tak, jak trzeba: z kaskiem, najlepiej takim, który uniemożliwia spoglądanie w dół. 😉

Na szczyt możesz też wejść od częściej wybieranego wejścia zwanego Kakoskala („złe schody”). Kakoskala to w porównaniu z Louki czerwony dywan. 😉

Mitikas – najwyższy szczyt Olimpu

Hurra! Dotarłeś na Mitikas! Dla niego był cały ten wysiłek! Dla niezmąconej chmurami widoczności i wybrzeża, które rozciąga się w oddali!

Płaskowyż Muz

Jeszcze przed wejściem na szczyt po przejściu Zonari zobaczysz Płaskowyż Muz – ogromny naleśnik, którego brzegi wydęło do góry rozgrzane powietrze. Na naleśniku dwa schroniska: Apostolidis i Kakalos – podane jak na tacy. Do tego z parującym, pachnącym jedzeniem.

Lemos

Jeżeli chcesz wrócić inną drogą niż wszedłeś to polecam trasę przez Lemnos.

Podejście od tej strony też musi być niesamowite – wyobrażam sobie, jak powoli zbliżałabym się do Mitikas przez Lemos („gardło”). Jak z każdym krokiem szczyt stawałby się coraz większy i srogi. Zupełnie inaczej niż przy podejściu ze schroniska Spilios Agapitos. Tam Tron Zeusa pojawia się z nikąd, „wyskakuje” zza rogu.

Petrostruga

Czy to możliwe, że za chwilę wszystko się skończy? Że za parę kilometrów zatoczy się kółko i znów wrócimy na Prionię, by odebrać zaparkowane auto albo złapać stopa w kierunku Litochoro?

Do schroniska Petrostruga mam szczególną słabość. To tu doszłam za pierwszym razem, gdy w środku lutego (o zgrozo!) postanowiłam wybrać się na Olimp. Skończyło się fiaskiem – złym przekalkulowaniem czasu, warunków, złym przygotowaniem. Skończyło się też zaproszeniem do spędzenia nocy przy rozgrzanym kominku, przez grupę która przy Petrostrudze pojawiła się tuż przed zmrokiem.

Od tego czasu wiem, że wejście do Olimpu zawsze jest otwarte. Niezależnie od poziomu zaawansowania w wędrówkach górskich.

Masyw Olimpu jest tak zróżnicowany, że każdy znajdzie coś dla siebie. Zamiast szukać wymówek, spróbujcie… wędrówek! Choćby po najniżej położonych odcinkach. Bo Olimp jest nie tylko dla bogów!